වර්ථමාන ලංකාවේ චිත්‍රපටි වලට පදනම් වන්නේ මේ මාතෘකා ටික පමණක්ද?

මේ ලිපිය ලියන්න හිතුනේ අහම්බෙන් වගේම ක්‍ෂනිකවම හිතට දැනුන අදහස් මතයි. මෙන්න මේකයි කාරනේ අපි කුඩා කාලේ චිත්‍රපටි නැරඹුවේ චිත්‍රපටි ශාලාවලට ගිහිල්ලා. එහෙමත් නැත්නම් රූපවාහිනියේ පෙන්වන චිත්‍රපටි. හැබැයි මුල් කාලේ සිංහල චිත්‍රපටි රූපවාහිනියේ පෙන්නුවේ නැහැනේ. පස්සේ මෑත කාලෙක තමයි බහුලවම සිංහල චිත්‍රපටි පෙන්වන්න පටන්ගත්තේ. දැන්නම් මොකක් හරි චැනල් එකක දිනකට එකක් හරි බොහෝවිට සිංහල චිත්‍රපටි ප්‍රදර්ශනය වන නිසා පැරණි වගේම අළුත් චිත්‍රපටියක් සිනමා ශාලාවකට යන්නේ නැතුවම ගෙදර ඉදලා බලන්න පුළුවන්.

ඒත් පැරණි චිත්‍රපටි අතරින් 70 දශකයේ වගේ සිංහල සිනමාවේ ස්වර්ණමය යුගය යයි පැවසෙන යුගයෙන් පසු නිපදවූ චිත්‍රපටි අතරින් කීයෙන් කීයද රසවිදින්න පුළුවන්. ඉංග්‍රීසි චිත්‍රපටියක් ගත්තම අඩුම තරමින් කතාව හොද නැතත් දර්ශනීය පසුතලයන්, කතාබට ඔබින ආකාරයේ ඇදුම් පැලදුම්, තාක්‍ෂණික උපක්‍රම වගේම ඒ මිනිසුන්ගේ එදිනෙදා ජීවිතයේ සුලභ සිදුවීම්, ජීවන පිළිවෙත් වගේ දේවල් හරි දැනකියාගන්න අවස්ථාවක් ලැබෙනවා. වෙන එකක් තියා ඉන්දියානු සිනමාව ගත්තත් කතාව හා අනෙකුත් සිදුවීම් අභව්‍ය වූවත් අලංකාරත්වයක්, ජීවී බවක් හා විශිෂ්ඨ සංගීත නිර්මාණයන් අපේ හිතට කා‍වැදෙන ආකා‍රයෙන් ඉදිරිපත් කරන්න ඔවුන් කෙතරම් සමත්වෙලා තියෙනවාද? ‍සමහර පාසල් යන කාලේ බලපු හින්දි සිනමා නිර්මාණ වල කතාව නම් ගන්න දෙයක් නැහැ. ඒත් අදටත් ඒවායේ තිබුන ගීත කොතරම් රසවින්දන ශක්තියකින් යුක්තද?

අපේ සිනමාවට මොනවද වෙලා තියෙන සංවර්ධනය හරිනම් ස්වර්ණමය දශකය ‍වුන 70 දශකයෙන් පසුව ඉදිරියට යායුතු වූවත් මොකක්ද වෙලා තියෙන්නේ. එක්කෝ භීෂණ කාලය පදනම් කරගත්ත චිත්‍රපටියක් හදාවි, නැත්නම් එකම ආකාරයේ ළමා චිත්‍රපටි පෙලක්, නැත්නම් දැන් කෙරෙනවා වගේ අවුරුදු 30 ක් ගැන තිබුන යුද්දය ගැන. මේ යුද්දය ගැන චිත්‍රපටි හදලා ආයෙමත් ඒ අමිහිර මතකය අවදි කල යුතුද? මිනිස්සු ඒ කාලකන්නි කාලේ විවිද අමිහිරි අත්දැකීම් විදල හෙම්බත්වෙලා තියෙන අතරේ ආයෙමත් ඒවා ආවර්ජනය කරන්න ඕනද? 70 දශකයේ චිත්‍රපටි බැළුවහම පේනවා ඒවායේ තේමාවන් විවිදයි කියන එක. ඒ ලක්‍ෂනය ඇයි පසුකාලෙක ගිලිහිලා ගියේ?

උදයකාන්ත වර්ණකුලසූරිය, ජයන්ත චන‍්ද්‍රසිරි, එතනින් ගියාම බුද්ධි කීර්තිසේන කියන අධ්‍යක්‍ෂකවරු නම් අඩුම තරමේ වෙනස් තේමාවල චිත්‍රපටි කිහිපයක්ම කරා. ඒකට නම් ස්තූතිවන්ත විය යුතුයි. ඉතින් ඒවගේ වෙනස් ආකාරයේ තේමාවන් ඇති සරල, පහත් විහිළු නැති, අනෙකා රිදවා කරන විහිළු නැති, බොරුවට කෑගහල අනෙකාට බැනල විහිළු ආතල් එකක් නොදෙන චිත්‍රපටි හදන්න බැරිකමක් නැහැනේද?

සමහරවිට මේ කියන සරල චිත්‍රපටිවල එතරම් තේරුමක් නැතිවෙන්න පුළුවන්.ඒත් විවිද ගැටළු අතරේ මානසික විඩාවට පත්වෙලා ඉන්න මිනිස්සුන්ට ඒක ලොකු සහනයක් වේවි. ටෙලිනාට්‍ය ගත්තත් සතියකට අතේ ඇගිලි ගානකට අඩුයි මේ වගේ විනෝදාස්වාදය දෙන සරල, පහත් ගණයට නොවෙන ටෙලි නිර්මාණ.

මේ මොනවත් බැරිනම් ස්වතන්ත්‍ර නිර්මාණ නොවුනත් කමක් නැහැ. හින්දි, දෙමල හෝ ඉංග්‍රීසි හරි වෙන මොන රටේ මොන භාෂාවේ වුනත් හොද නිර්මාණ කොපි කරල හරි හිත සැහැල්ලු වෙන ආකාරයේ නිර්මාණයක් කරන්න බැරි මිනිහෙක් නැතිවෙන්නේ විදියක් නැහැ. දුක් අදෝනායි, පහුගිය අමිහිරි දේවලුයි, ලංකාවේ දුප්පත් කමයි, හැමදාම පෙන්වන්න හදන ගැමි සුවදයි නැතුව වෙනස් ආකාරයේ හොද නිර්මාණයි දැන් අවශ්‍ය.

අඩුම තරමේ සම්භාව්‍ය වගේම සරල ආකාරයේ විදේශීය නිර්මාණ හරි රූපවාහිනියේ මීට වඩා පෙන්වනවනම් කොච්චර හොදද? මෙගා ආකාරයේ විදේශීය සිනමා හෝ ටෙලි නිර්මාණ හැරුන කොට අනෙක් ඒවා බදු වලින් ඉවත් කරනවනම් ඒවවත් බලන්න හැකියාවක් ලැබෙනවා. නැත්නම් ඉතින් පරණ තැටිම තමයි අහන්න බලන්න වෙන්නේ...