ඇත්කඳ ලිහිණියා ටෙලි වෘතාන්තය ගැන සහ ලංකාව යුරෝපීය ජාතීන්ගේ යටත් විජිතයක් නොවුනේ නම් ‍‍මොනවගේ වෙයිද? +18 - This Post is MORE SUITABLE for ADULTS -

හෙනගසා ඇති සහ දිනෙන් දින අභාවයට යමින් පවතින ලංකාවේ ටෙලි නාට්‍ය කලාවට ආදර්ශයක් වෙමින් හොද යයි කිව හැ‍කි ටෙලි නාට්‍ය මාලාවක් ගිය ඉරිදා එනම් 2011 ඔක්තෝබර් 30 වන දා නිමාව දකින අයුරු කණගාටුවෙන් මෙන්ම සතුටකින්ද නැරඹුවෙමි. කණගාටුව ඇතිවූයේ හොද නිර්මාණාත්මක කලා නිර්මාණයක නිමාව දුටු හෙයිනි. නැත්නම් පැහැදිලිව කියන්නේ නම් සෙනසුරාදා හා ඉරිදා රෑ නවයට නැවත හොද නිර්මාණයක් බලන්නට නොහැකි වන හෙයිනි. සතුට නම් අවසානයක් නොපෙනෙන, හරි තිර රචනයක් නැති බාල ගණයේ මෙගා ටෙලි නාට්‍යයක් මෙන් කොටස් සිය ගණනක් හෝ ආසියාවේ හෝ ලෝකයේ වැඩිම වාර ගණනක් පෙන්වූ ටෙලි නාට්‍යයක වාර්තා පොත් අතරට එක් නොවී කොටස් 42 ක් වැනි අද කාලයේ හැටියට සුළු සංඛ්‍යාවකින් නිමා කරනු දැකීම නිසාය. මේ ටෙලිනාට්‍ය නම් නදීශා හේමමාලි නම් යොවුන් රංගන ශිල්පිනය විසින් නිෂ්පාදනය කරන ලද ඇත්කඳ ලිහිණියා ටෙලි නාට්‍යයයි.

ඉස්සර නම්, එනම් 80 දශකයේ හා අනූව දශකයේ ටෙලි නාට්‍ය යනු කොටස් 13-14 කින් අවසන් වන අදත් අ‍පගේ සිත් තුල පහන් සිතින් තැන්පත්ව ඇති නිර්මාණයන් වන අතර ඒ කාලයේ තිරගතවූ පළිගු මැණිකේ, ලාහිරු දහසක්, යශෝරාවය වැනි නිර්මාණසේම ටිකක් කොටස් ගණන වැඩිවුනද අදත් නැරඹීමට ප්‍රිය කඩුල්ල, ඇල්ල ලග වලව්ව, වෙස් මුහුණ, වෙදහාමිනේ, දඬුබස්නාමානය, අකාල සන්ධ්‍යා හෙවත් කාලාර්ථයේ තීර්ථ යාත්‍රිකයා සහ දූදරුවෝ වැනි නිර්මාණ ගැන මතක් කරන විටද ඇති වන්නේ සතුටකි. මෑත කාලයේදී විනෝදය හා විශිෂ්ඨ රංගනයන්ද දැක ගත හැකිවූ සබද පබිලිස්, සකිසද එලියස් හා කඩිමුඩියේ මෙන් අහවර කෙරුන වාසනා වේවා වැනි නිර්මාණ ගැනද ප්‍රශංසාත්මකව කතාබහ කල හැකිය.

ලංකාවේ මුළුමනින්ම සුද්දන්ගේ ග්‍රහණයට නතුවූ 1815 මාර්තු 02 වන දාට පසුව මෙරට ඇතිවී තිබූ යටත්විජිත ස්වභාවය හා ඉන් වසර තුනක් ඉක්මගිය තැන එනම් 1818 දී ඇතිවූ මොනරවිල කැප්පෙටිපොල මහදිසාවේ තුමාගේ නායකත්වයෙන්  වෙල්ලස්ස කැරැල්ල පිළිබදව සහ පාවාදීම්, සමහර සිංහලයන් තුල අත්මාර්ථකාමිත්වය ‍වැනි දුර්ගුණ නිසා තම ස්ව‍දේශික ජනතාව කෙරේ දැක්වූ අකටයුතුකම්ද ඇත්කඳ ලිහිණියා තුලින් අපට දැකගත හැකිවිය. බ්‍රිතාන්‍ය කිරීටයට නතුවී ටික කලක් පමණක් ගතවී ඇති නිසා වික්ටෝරියානු සම්ප්‍රධායට කොටුනොවී ලාංකීය ජනතා අකල්ප හා සිතුම් පැතුම් මෙන්ම එකල තදින් පවතින්නට ඇති කුල ක්‍රමයේ පීඩක ස්වරූපයන් එතරම්ම කැපී පෙනෙන ලෙස නැතිවුනත් යම් තාක් දුරකට දකින්නට ලැබුනි. තවද ඉහලින්ම පැවති රාජ්‍යත්වය පමණක් නොව පහළ ස්ථර හා ඍජුව ගණුදෙනු කෙරුන ප්‍රාදේශීය පාලකයන්ගේ ග්‍රහණය හා ඔවුන්ගේ සාධාරණ හෝ අසාධාරණ තින්දු හා වෙනත් බලපෑම් හා ක්‍රියාකලාපයන්ද මෙම නිර්මාණයේදී දැක ගතහැකිවිය. එසේම තමන්ගේ යටත් වැසියන් පාගමින් ඔවුන් කෙරේ ‍‍බොරු ගරු ගාම්භීරත්වයක්, වීරත්වයක් මවා පාමින් තමන්ට ඉහල හාම්පුතුන්ට දීන කීකරු බවක් පෙන්වන කිරිඔරුවේ විදානේ වැනි චරිතයන්ද මනාසේ මෙහි නිරූපනය කෙරුනි.

යම් යම් සංස්කරණ හා තවත් සුළු අඩුපාඩුකම් විටින් විට දක්නට ලැබුනත් මෑතකාලයේ බිහිවූ හොද නිර්මාණයක් ලෙස මෙය හැදින්විය හැකි අතර ඇතැම් මාධ්‍ය වල දැක්වුන පරිදි මෙම ටෙලි නාට්‍ය නිසා ජාතික රූපවාහිනි සංස්ථාව පාඩු ලබන බව කියා තිබුනත් හොද නිර්මාණයක් ප්‍රේක්‍ෂක අපට ලබා දීම පිළිබදව ඔවුන්ටද ස්තූතිවන්ත විය යුතුය. එසේම වර්ථමානයේ බහුලව පෙන්වන ‍බොලද ප්‍රේම සබදතා, අනියම් සබදතා, දෙපිට කැපෙන කතා ඇතුලත් මෙගා නාට්‍ය රැල්ලට හසුනොවී ඓතිහාසික වටිනාකමක් ඇති මෙවැනි නිර්මාණයක් කිරීමේ බරපැන දැරූ නදීශා හේමමාලී  රංගන ශිල්පිනීයටත් ස්තූති කල යුතු අතර ඇයගේ ද්විත්ව රංගනයද විශිෂ්ඨ බව කිව යුතුය. මුදියන්සේගේ හා උල්පැන්ගේ සට්ටම්භිගේ චරිතය නිරූපනය කල මලින්ද පෙරේරා රංගන ශිල්පියාගේ තාත්වික මෙන්ම විශිෂ්ඨ රංගනයද අතිශයින්ම ප්‍රශංසනීය බව කිව යුතු අතර ඔහුට ධනවත් නාගරික තරුණයාගේ මෙන්ම පැරණි ගැමි තරුණයාගේ චරිතයටද ලේසියෙන්ම ප්‍රවිශ්ඨවිය හැකි බව පෙන්වා ඇත. ඒවගේම හරිහැටි පොරබදන්න‍ටවත් බැරි සටන් නළුවන් යයි තමන්ම කියාගන්නා නූතන ඔළුව උදුමවාගත් නළුවන්ට වඩා ගව් ගානක් ඉදිරියෙන් මලින්ද සිටින බවත් කිව යුතුයමය. 60/70 හා 80 දශක වල රොබින් ප්‍රනාන්දු, විල්සන් කරු හා ටෙඩී විද්‍යාලංකාර වැනි සටන් කලාව හැදෑරු කලාකරුවන් හිඟ මේ කාලයේ මෙවැනි නළුවන් ඉදිරියේදී සිනමාවටද අත්‍යාවශ්‍ය වනු ඇත.

ඇත්කද ලිහිණියා වැනි පැරණි කාලය පසුබිම් කරගත් චිත්‍රපටිවලට නැතුවම බැරි නළුවෙකි ශ්‍රියන්ත දිසානායක. ඔහුද චරිතය හොදින් නිරූපනය කල අතර විධානේ ප්‍රවීන නළු සිරිල් වික්‍රමගේ මෙන්ම කිරිඔරුවේ විදානේගේ චරිතය නිරූපනය රංග ශිල්පියාද එම කාර්යය ‍මැනවින් ඉටුකර තිබුනි. හේමසිරි ලියනගේ, බුද්ධදාස විතානාච්චි, අවන්ති අපොන්සු හා මෙකි නොකී රංගන ශිල්පීන් සෑමකෙනෙකුම පාහේ තම කාර්යය හොදින් හා කැපවීමෙන් ඉටුකල බව අවසාන වශයෙන්ද පවසමි. අවසානය දුංඛිතවුවද එය කතාවට උචිත අන්දමින් සිදුකර තිබූ බවද අදහස් කරමි.

මේ නාට්‍ය නරඹන අවධියේම තමයි මට හිටපු බන්ධනාගාර කොමසාරිස්වරයෙකු වන ආරියසේන එදිරිවීර මහත්මයා ලියන ලද අතිතයේ සිට මෑතකාලය දක්වා යුක්තිය පසිදලීමේ විධික්‍රම  - ශ්‍රී ලංකා‍වේ අපරාධ විද්‍යාව පොතද කියවන්නට ලැබුනේ. එහි තිබූ ඇතැම් කරුණු මේ ටෙලි නාට්‍ය තුලින්ද දැකගන්නට ලැබනු අතර ඒ අවධියේ මගේ හිතට ආපු කරුණක් තමයි යම් හෙයකින් යුරෝපීය ජාතීන් (පෘතුගීසි, ලන්දේසි හා ඉංග්‍රිසි) අපේ රටේ බලය අත්පත් කර නොගත්තානම් මොනවගේ වෙයිද යන කාරණය‍‍. ඉතින් මෙම නාට්‍යයත් ගැනත් යමක් ලියන මොහොතේ සිතුනා මේ සිතේ උත්පාදනයවූ කරුණ ගැනත් යමක් ලියන්නට. මේ ලිපිය ලිවීමට යොදාගන්නා විවිදාකාර කරුණු කාරණා ඇතැම්විට වැඩිහිටියන්ට අදාල වන නිසා අඩු වයස්කාරයන් මෙය නොබලා සිටින්නේ නම් වඩාත යෝග්‍ය බවද සදහන් කරමි. මෙහිදී සදහන් කෙරෙන පෘතුගීසි, ලන්දේසි හා ඉංග්‍රිසි ජාතීන්ට යුරෝපීය ජාතීන් ලෙස හදුන්වන්නට සිතුවේ බොහෝවිට මාධ්‍ය වල මෙම ජාතීන් පිළිබදව කතා කිරීමේදී ඔවුන් බටහිර ජාතීන් ලෙස හැදින්වෙන අතර දැන් බහුලව අසන්නට ලැබෙන "බටහිර විජාතික කුමන්ත්‍රණ, බටහිර බලවේග, බටහිර යටත් විජිතවාදය" යනාදී වාක්‍ය නිතර නිතර ඇසී බටහිර කියන වදන පවා දැන්නම් තිත්ත වී ඇති නිසාමය.

1505 දී පෘතුගීසින් ලංකාවට අහම්බෙන් ගොඩබැස්සත් ඔවුන් මෙරට පැලපදියම් නොවූයේ නම් බොහෝවිට ඔවුනුත් ඊට පෙර වෙලදාමට පැමිණි ආරබි ජාතීන් මෙන් වෙලහෙලදාම් කටයුතු වලට ලංකාවට පැමිනෙන ඇති අතර ඇතැම් විට අරාබි ජාතිකයන් අපේ රටේ කාන්තාවන් දැක සිත් ඇති කර මෙහිම බින්න බැස්සා සේ සිටිනු ඇති අතර ඔවුන්ගෙන් එසේ නම් ඒ ඒ ජාතියේ මිනිසුන් බිහිවනු ඇත. එසේම ඔවුන් එක් අතකින් කඩුවත් අනිත් අතින් බයිබලයත් රැගෙන ආවායයි කියන කරුණින් බයිබලය පමනක් ඉතිරි වනු ඇති අතර කඩුව නැති නිසා මන්දගාමීව කිතුදහම ව්‍යාප්තවනු ඇත. බුදුදහම ප්‍රධාන කොටම ගෞරවනීය ලෙස මිනිසුන් අදහනු ඇති අතර ප්‍රධාන විහාරස්ථාන හැරුන කොට අනෙක්වායේ ස්වාමීන්වහන්සේලා අල්පේච්ඡ වූ දිවියක් ගත කරමින් මිනිසුන්ට සමීපව සිල්වත්ව සිටිනු ඇත. මිනිසුන්ද පන්සල හා සමීපව සිටිනු ඇති අතර අධ්‍යාපනයේ කේන්‍ද්‍රස්ථානයද බොහෝවිට පන්සල වනු ඇත. එසේම විහාරස්ථාන ආශ්‍රිතව කලා නිර්මාණ රැසක්ද බිහිවනු ඇත.

ඒ කාලයේ රාජ්‍ය පාලනය ගතහොත් ඇතැම් විට කෝට්ටේ රාජධානියම ප්‍රධාන කොට පැවතීමට ඉඩ ඇති අතර ලක්දිව එක් රජෙකු යටතේ හෝ ඒ ඒ ප්‍රදේශ වල රාජ්‍යයන් කිහිපයක්ද තිබීමට හැකිය. කෙසේවෙතත් පිය-පුතු ගැටුම්, ‍සහෝදර ගැටුම් ස්වාමියා හා භාර්යාව අතර ගැටුම් රාජ්‍ය පාලනය ලබාගැනීම සදහා ඇතිවන්නට නම් ඉඩ තිබෙන්නටත් ඇත. රාජ්‍ය විචාරීමේදි රජුට විශාල බලයක් තිබෙනු ඇති අතර ඔහුගේ තින්දුවලට අභියෝග කල හැකි සිහිබුද්ධිය ඇති අයෙක් නම් නොසිටිනු ඇත. රාජ්‍යයේ චංචල නිශ්චල දේපල වල අයිතිකරුවා ඔහු වනු ඇති අතර තමා උදහස් වන ඕනෑම කරුණක් අරඹයා ඕනෑම කෙනෙකුට හිතෙන ආකාරයේ දඩුවමක් දීමට ඔහුට හැකියාව ඇත. මන්ද රෝම ලන්දේසි නිතියක් යුරෝපීයන් නැති නිසා ලංකාවේද එවැනි නීතියක්ද නැත. ප්‍රශ්න කිරීම සදහා කුරිරු මූලෝපායන් යොදා ගන්නට හැකි අතර මානව හිමිකම් හෝ එවැනි කිසිම හිමිකමක් නීතිගත කොට ඇති වගක් නම් නොදනී. එය රාජ්‍ය විචාරන තැනැත්තාගේ පුද්ගල ආකල්පයන් හෝ මානුශිකත්වය මත රදා පවතිනු ඇති අතර දෙනු ලබන දඩුවම් වේදනාව අවම වන සේ හුස්ම හිරවෙන තෙක් එල්ලා මැරීම හෝ වෙනත් නූතන මරණිය දණ්ඩන ක්‍රමවේදයන් නොව හිසගසා දැමීම, අලියා ලවා පෑගවීම, උල තැබීම සහ ලොකු වැරදි නොවන වැරදි සදහා අරාබියේ මෙන් අත්පා කැපීම හෝ සිරුරේ වෙනත් අංගඡේදනයක් කිරීම හෝ කුලයෙන් නෙරපා කුලහීනයකු බවට පත්කිරීමද විය හැක.
(වර්ථමානයේ වේදනාව අඩුවෙන්ම දැනෙන මරණීය දණ්ඩන ක්‍රමය ලෙස ගැනෙන්නේ විශ එන්නතක් එන්නත් කර මරණයට ලක්කිරීමයයි අසා තිබෙන අතර එම එන්නත ලබා දෙන්නේ ඊට ප්‍රථමයෙන් සිහිසුන් වන්නට එන්නතක් ලබාදීමෙන් පසුව යයිද පැවසේ).

ආ තවත් කරුණක්. රජ්ජුරුවන්ට ඇස ගැසෙන හොද අංගපුලා ඇති (අංගපුලා කියන්නේ හොද හැඩ වැඩ ඇති කියන අරුත විය යුතු යයි සිතමි) තරුණියන් සිය අන්තංපුරයට ගෙන යනු ඇත. (වරෙක පුවත්පතක තිබූ ලිපියකද දැක්කා අන්තංපුරය යනු රජුගේ මනදොල සපුරා ගැනීමේ ස්ථානයක්ම නොව එකල හුදකලාව අනාරක්‍ෂිතව පැවති ප්‍රදේශ වල විසූ හැඩකාර ලමිස්සියන් නොහොබිනා නොසන්ඩාලයන් අතින් අතවරයට පත්වීම වැලකීම පිණිස ආරක්‍ෂාව සැපයූ ස්ථානයක් බවටත්. එහි ඇත්ත නැත්ත නම් නොදනී). සිය ගණන් මෙහි ලදුන් සිටි බව කියන අතර ඇතැම් විට ඔවුන් හමුවට රජු පැමිනෙනු ඇත්තේ වසරකට වරක් පමණක් වන්නටත් ඉඩ තිබෙන්නට ඇත. මොකද අපි භාවිතා කරන දිනදර්ශනය නොව එකල භාවිතාවන්නට ඇති දින දර්ශනයේ වුනත් තියෙන්නට ඇත්තේ දින සීමිත ගණනක් වෙන්නට ඇතිනොවැ.

රොබට් නොක්ස් එදා හෙලදිව පොතේද කියා ඇති ලෙස හුණු ගෑ හොද ගෙවල් දොරවල් තියෙනු ඇත්තේ ප්‍රභූන්ට පමණක් වනු ඇති අතර කුලවත් ස්ත්‍රීන් පමණක් උඩුකයට ඇදුමක් අදින්නට ඉඩ ඇත. කුල ක්‍රමය තදින් ස්ථාපිතව තිබෙනු ඇති අතර කුලයන් මත පදනම් වූ රැකියාවන් මිස කැමති කැමති රැකියා කිරීමට ඉඩක් ලැබේදැයි සැකය. (ජන විවිදත්වය පොතේද මේ ගැන වටිනා කරුණු ඇත) ප්‍රදේශයේ දරුවෙකු ඉපදුන විට නම තබනු ඇත්තේ ඒ ප්‍රාදේශීය සීමාවේ සිට පාලකයා වනු ඇති අතර ඔහුට සිතට නැගෙන නමක් තබනු ඇත.

ප්‍රාදේශීය පාලකයන් ගැමියන් තලා පෙලා පාගාගෙන සිටිනු ඇති අතර ඔවුන් අතරද හොද මිනිසුනුත් සිටිය හැක. කෙසේවෙතත් ඔවුන් දැකීමට යද්දී දැකුම් පෙට්ටි (තෑගිබෝග විය යුතුය). රැගෙන ගියහොත් මිස හිස් අතින් ගියහොත් වැඩවරදිනු ඇත. ඒවගේම තම පලාතට පිටින් පැමිනෙන සැලකිය යුතු ප්‍රභූන්ගේ සැනසීම සදහා නැටුම් ගැයුම් මෙන්ම හොද අංගපුලා ඇති කාන්තාවක් ඔහු හමුවට යවනු ඇත්තේ නවාතැන් හිරය සදහායි‍. ප්‍රභූවරයා තමන් ඒ ‍ප්‍රදේශයට පැමිණි කරුණු අවසන් කර යනු ඇති අතර සමහර විට නැවත එම පෙදෙසට කවදාවත් නොපැමිණීමටද ඉඩ ඇත. එහෙත් අර ඔහු හමුවට යැවූ කාන්තාවගේ ජීවවිද්‍යාත්මක චක්‍රය අනුව ඇතැම් විට ගැබ්ගෙන පියෙකු නැති දරුවෙකු හදාවඩා ගැනීමට සිදුවෙතත් එය නම්බුවක් ලෙස සැලකිය යුතුවේ. මන්ද එය පුරාණ චාරිත්‍රයක් අනුව ගරුකටයුතු පුද්ගලයෙකුගෙන් සිදුවූ දෙයක් හෙයිනි.

මුලින්ද කියුවා සේ  යම් වැරැද්දක් පිළිබදව සාක්‍ෂි විමසීමේදී නඩු විභාගයන් විද්‍යාත්මක පසුබිමක් මත සිදුවේදැයි සැක සහිත වන අතර ඇතැම් විට චූදිතයන්ට අදාල පාලකයාට තෑගි බෝග දී චෝදනාවෙන් ගැලවීමටද ඉඩ ඇත. නැතහොත් නිවැරදිකරුද, වැරදිකරුදැයි විමසීමට නයි මල්ලට හෝ පෙට්ටියට අත දැමීමට, උණු තෙල් තාච්චියට අත දැමීම ආදිය සිදුකිරීමට සිදුවිය හැක. එසේම ප්‍රශ්න කිරීමට ගිනියම් කල යකඩ වලින් පිළිස්සීම සහ තවත් ඇගකිලිපොලායන වදබන්ධන වලට ලක්වීමට සිදුවිය හැකියාව තිබෙන්නට ඇත. පාලකයන් කේලම් හොදින් අසන්නටත් දුරදිග නොබලා කුරිරු දඩුවම් නියම කිරීමටත් පෙලඹෙනු ඇති අතරම මද්දුම බණ්ඩාරලා සෑහෙන දෙනෙකුට දංගෙඩියට හිසදීමටත්, වැවේ දමා මැරීම, වංගෙඩියේ දමා කොටා මැරවීම වැනි ම්ලේච්ඡ සිදුවීම් රැසක් අසන්නටත් ලැබෙනු ඇත.

ඒ එක්කම පෘතුගීසි වැනි දැඩි කුරිරු ආක්‍රමණිකයන් නැති නිසා වෙහෙර විහාර ගිණි තැබීම, ඒවා මං‍කොල්ල කෑම, බිළිදු දරුවන් පොළවේ ගසා හෝ ඉහල දමා කඩුව අල්ලා මැරීම වැනි අසන්නට අකමැති දේවල් අසන්නට නොලැබේ. එසේම මුල්ලේරියා සටන වැනි රනශූර යුදගැටුම් ඇති නොවනු ඇත.

පෙරේරා, ප්‍රනාන්දු, සිල්වා වැනි නාමයන් අපගේ මිනිසුන්ට නොලැබෙනු ඇති අතර කොකිස්, තුවාය, ඉස්තෝප්පුව. කපිරිඤඤා වැනි වදන් සිහල ශබ්ද කෝශයට ආගන්තුක වනු ඇත. තවද යුරෝපීය චාරිත්‍ර විධිද අපට නුහුරු‍නුපුරදු වනු ඇත. කෝපි, තේ, රබර් යනාදී වැවිලි ඇතැම් විට අපේ ‍රටේ ඇති නොවනු ඇති අතර දුම්රිය මාර්ග තැනෙනු ඇත්තේද ‍ඊට වඩා බොහෝ පසු කලෙක වීමටත් ඉඩ ඇත. වාහන වුවත් ලංකවේ දැකිය හැක්කේ පසුකාලීනව විය හැකි අතර ගොනුන් බැදි කරත්ත ආදියෙන් ප්‍රවාහණ කටයුතු සිදුවිය හැක. වී වගාව මුල් තැනක් ගනු ඇති අතර ගොවිතැනට පරිභාහිර වෘත්තින් පෙරද කිව්වා සේ කුලය මත පදනම් වනු ඇත. මිනිරන් පතල් ව්‍යාපාර වැනි සුදු ජාතීන්ගේ පාලන සමයේ ඇතිවූ ව්‍යාපාර ඇතිනොවීමට ඇති ප්‍රවණතාවයද වැඩිය.

ගෙරිමස් ‍හෙවත් ගවමස් කෑම අල්ප වනු ඇති අතර හරකාට ලැබෙනු ඇත්තේ සැලකිය යුතු තත්වයකි. ගවමස් කන්නා පිළිබදව සමාජයේ අදට වඩා අප්‍රසාදයක් එකල තිබෙන්නටද ඇත. එසේම සුරාපානයද අල්ප වනු ඇති අතර දැන්නම් Liquor permit  මෙන් ඒකාලයේ අරක්කු රේන්ද වෙන්දේසි සිදුනොවේ. මන්ද යුරෝපීය ජාතින් ලංකාවේ පාලන තන්ත්‍රයේ නොමැති නිසාය.

ඉංග්‍රිසි පාලනයක් නොමැති නිසා වික්ටෝරියානු සම්ප්‍රධායේ සභ්‍යත්වයක් මුල් බැස ගැනීමක් සිදුනොවනු ඇති අතර මිනිසුන් විවෘත මනසකින් කටයුතු කරනු ඇත. රෑ පැල් රැක එන ස්වාමයා හා තනි වීමට බාදාවක් නොවනු ඇති අතර ඔවුන්ට කරදර කිරීම වලකා ගැනීම සදහා දොරේ අමුඩ ලේන්සුව එල්ලීම හෝ කුල්ල දොරට හේත්තු කර තැබීම සෑහෙන්න කලක් යනතුරු පවතිනු ඇත (Do not Disturb).

අයියමලෝ දෙන්නා එකම හිරය ගැනීමේ එක ගෙයි කෑමේ චාරිත්‍රද එළිපිට සෑහෙන්න කලක් පවතිනු ඇති අතර, බින්න විවාහ ක්‍රම හා ඒ ඒ ප්‍රදේශයට ආවේණික විවාහ ක්‍රමයන් පවතිනු ඇත. ඒවා අද මෙන් පොතක ලියා ලියාපදිංචිකිරීමක් ගොඩක් කල් යන තෙක් සිදුනොවනු ඇත.

සුද්දන නැති නිසා 1818 වෙල්ලස්ස කැරැල්ල වැනි ගැටළු ඇති නොවනු ඇති අතර කැප්පෙටිපොල දිසාවේ වැනි උතුමන්ද සිංහල රාජ්‍ය පාලනයට සහය ‍වනු හෝ රාජ්‍යත්වයට පත්වීමටද ඉඩ තිබෙන්නට ඇත. 1848 වීරපුරන් අප්පු විසින් මෙහෙයවූ කැරැල්ලද ඇති නොවන්නට ඉඩ ඇත.

එංගලන්තයට ‍ගොස් අධ්‍යාපනය ලැබීම සදහා නැව්නැගීමේ අවශ්‍යතාවක් නොමැති අතර දේශීයව අධ්‍යාපනය ප්‍රභූ පැලැන්තියේ කුලීන දරුවන්ට ලැබේ. ජාතිමමකයන් යැයි කියාගන්නා අය කියන සේ "බටහිර චින්තනයෙන්" යුතු උගතුන් බිහිවීමක් සිදුනොවනු ඇති අතර දේශීය චින්තනය ඇති උගතුන් බිහිවී ඇත. මිශනාරී පාසල්ද ඇති නොවී ඇති අතර සිංහල බසින් සියළු රාජකාරී සිදු‍කෙරේ. තාක්‍ෂනික මෙවලම් හෝ නව සන්නිවේදන ක්‍රමයන් කවදා කෙසේ ලංකාව තුල ස්ථාපිත වේ දැයි අදහසක් නොමැත.

සුද්දන් නැති නිසා 1948 දී නිදහස ලැබීමක් හෝ රාජ්‍ය මන්ත්‍රණ සභාව හෝ වෙස්ට්මිනිස්ටර් ක්‍රමයේ පාලන ක්‍රමයක් ඇති නොවනු ඇති අතර ඩොමීනියන් ක්‍රමය, එය අහෝසිවීම ජනරජයක් බවට පත්වීම යනාදියක් සිදුවීමේ අවශ්‍යතාවයක් නොමැත. තරුණ අසහනයක් ඇතිවී 1971 හා 1989 වැනි භීෂණකාරී කැරලි ඇතිවේවිදෝ ‍නොවේවිදෝ යන්න නිර්ණය කිරීමට සෑහෙන්න තර්ක කිරීමට සිදුවේ.

දෙවන ලෝක යුද්දයේදී ජපනා බෝම්බ නොදමනු ඇතැයි සිතෙන්නේ ලංකාව ඉංග්‍රිසි කිරීටයේ රටක් නොවන නිසා හා ඔවුන්ට දුර බැහැර මධ්‍යස්ථ රටක් නිසා ඔවුන් අපට හිංසාකිරීමේ අවශ්‍යතාවයක් නොමැති නිසාය.

යුදහමුදාව සෑහෙන්න කාලයක් චතුරංගනී සේනාවෙන් එනම් ඇත්-අස් - රිය - පාබල සේනාංකවලින් යුතුවනු ඇති අතර නාවික හමුදාවකුත් තිබෙනු ඇති. (පරාක්‍රමබාහු රජතුමාගේ සමයේ පවා දක්‍ෂ නාවික හමුදාවක් අපට තිබූ බව කියන අතර බුරුමයට පවා ගොස් යුද කර ජය ගෙන ඇති බව පැවසේ). හමුදාවේ තුවක්කු ගිනි බලයට වඩා කඩු හෙල්ල දුන්න යනාදී කැපෙන ආයුදවලින් යුතුවේ යයි සිතන අතර බට්ටෝ හෝ බිම් බෝම්බවලට හසුවීමෙන් නොව යුද්ද වලදී කැපෙන ආයුද වලින් සිදුවන අත්පය කැපීම් නිසා අංගවිකල තත්වයටත්, තුවක්කුවෙන් වෙඩි තබා එකවර මරණය සිදුවනවා වෙනුවට කැපීම් කෙටීම් වලට ලක්ව දුක්විද මරණයට පත්වීමට ප්‍රතිවාදීන්ට සිදුවනු ඇත. අහස් යාත්‍රාවලින් යුතු ගුවන් හමුදාවක් කෙසේ බිහිවේ දැයි කීමට  අපහසුය.

බටහිර වෛද්‍ය විද්‍යාවට වඩා පාරම්පරික ආයුර්වේද වෛද්‍ය ක්‍රමයට මුල් තැනක් ලැබෙන ඇති අතර යන්ත්‍ර මන්ත්‍ර ගුරුකම් යනාදී අදෘෂ්‍යමාන බලවේගවලින් සෙත් ශාන්ති, අණවින කොඩිවින කරන ගුරුන්නාන්සෙලාද සමාජයේ හොද ගරුබුහුමන් ලබනවා ඇත.

පක්‍ෂ දේශපාලනයක් යනාදිය ඇති නොවී සැහෙන කාලයක් තිබෙනු ඇති අතර ඇතැම් විට භූතානයේ මෙන් රජතුමාටම සිතී එවැනි ‍දේශපාලනික ප්‍රතිසංස්කරණ ඇතිවන්නට ඉඩ තිබෙන්නට ඇත. කෙසේවෙතත් බදු ක්‍රමයන් නම් රාජාණ්ඩු පාලනය තුලද යහමින් තිබී ඇති බව ඉතිහාස පොත්වලද තිබෙන අතර එය VAT හෝ දේශය ගොඩ නැගීමේ බද්ද ලෙස‍ නොව වෙනත් නම් වලින් තිබෙන්නට හා තිබීමට ඉඩ තිබින.

ඉතින් තව තව කරුණු මෙම කරුණ අරඹයා ඔබටත් තිබෙන්නට ඇති නිසා ඒවාද සටහන් කරන ලෙස ඉල්ලන අතර මෙම ලිපිය කිසිවෙකුට හෝ කිසිවකට හෝ සිදුවූ සිදුවීමක් හාස්‍යයට හෝ අපහාසයට ලක්කිරීමේ අදහසකින් නොලියවූ බවත් මෙම යුරෝපීය ආක්‍රමණ සිදුනොවූයේ නම් මෙලෙස ලක්දිව වනු ඇතැයි යන අදහසකින් ලියූවක් බවත් අවසන් මොහොතේ සටහන් කරනු කැමැත්තෙමි.